De titel is veelzeggend: grote hond huilt, en kleine hond vindt dat helemaal niet fijn. Vastbesloten om te helpen, probeert kleine hond erachter te komen wat er aan de hand is. Is grote hond gevallen? Heeft hij dorst? Of misschien honger? Keer op keer probeert kleine hond het verdriet weg te nemen, maar hoe goedbedoeld zijn pogingen ook zijn, grote hond blijft huilen. Het verdriet zwelt zelfs zo aan dat alles overstroomt door de tranen. In een laatste poging om troost te brengen, hangt kleine hond de clown uit – en heel even lijkt dat te helpen. Maar wanneer grote hond opnieuw huilt, wordt kleine hond ook verdrietig.

Op dat moment legt grote hond uit: hij huilt omdat hij verdrietig is. En dat mag. Tranen laten het verdriet eruit. Kleine hond begrijpt het – soms hoef je niets op te lossen, maar gewoon te zijn.

De tekst is eenvoudig, ritmisch opgebouwd en bevat herhalende elementen, wat het verhaal bijzonder geschikt maakt voor jonge kinderen. De combinatie van tekst en illustratie is perfect op elkaar afgestemd. De tekeningen geven het verhaal extra diepgang: wanneer kleine hond naar een oorzaak zoekt, geven de beelden zijn oplossing weer – zoals bij de scène waarin hij met een tuinslang klaarstaat omdat hij denkt dat grote hond dorst heeft.

Er is veel aandacht voor detail: zo versterken de hangende bloemen aan het begin van het verhaal de wanhoop van kleine hond. De honden zijn op een eigenzinnige, herkenbare manier getekend, waardoor ze visueel aanspreken zonder cliché te worden. Eén illustratie springt er echt uit: het beeld waarin wordt uitgelegd dat je pas echt een opgezwollen reuzehond wordt als je al je tranen binnenhoudt. Een krachtige metafoor, prachtig vormgegeven.

Als grote hond huilt is een gevoelig en troostend prentenboek dat kinderen iets heel waardevols leert: verdrietig zijn mag. En soms is het voldoende om er gewoon voor iemand te zijn — zonder oplossingen, zonder woorden, alleen met aandacht.