Na het impressionante en ondertussen succesvol verfilmde No en ik en het al even intrigerende Ondergrondse uren was het reikhalzend uitkijken naar nieuw werk van de Parisienne Delphine de Vigan (1966). Twee jaar geleden verscheen Rien ne s’ oppose à la nuit in Frankrijk, goed voor meer dan 500.000 verkochte exemplaren. Deze roman kreeg nu een prima Nederlandse vertaling. Het autobiografische Niets weerstaat de nacht is opnieuw een reis naar de diepten van de menselijke ziel.
Op een kille ochtend in januari treft Delphine de Vigan haar moeder dood aan. Enkele maanden later — als de eerste pijn wat geminderd is — rijpt het idee om een boek aan haar moeder te wijden. Ze kan zich hiervoor baseren op de brieven, papieren en teksten die haar moeder haar naliet. Maar dat plan lijkt haar aanvankelijk te alomvattend en gevaarlijk. Haar desperate en met een alcoholprobleem worstelende moeder vormt een te somber en troosteloos terrein. Maar het idee laat de Vigan niet los en ze besluit om de uitdaging toch aan te gaan. Haar eigen schrijven is immers onmiskenbaar vervlochten met de levensloop van haar moeder en met haar manier om de harde werkelijkheid te verzachten en ze met woorden in te pakken.
Wie was haar moeder écht? De Vigan luistert aandachtig naar de verhalen van ooms en tantes over hun jeugdjaren en het opgroeien in een grote, creatieve en schijnbaar harmonische familie. Mooie en begaafde kinderen die al spoedig de schaduwzijde van het leven leren kennen met alle rampspoed die de familie treft. Zelfmoord, alcoholisme, verwaarlozing en waanzin komen in wisselende patronen terug. Beetje bij beetje worden alle duistere familiegeheimen onthuld. Het is uitermate pijnlijk voor de protagoniste om met dit verleden geconfronteerd te worden. Tegelijkertijd beseft ze meer dan ooit dat ze enkel op die manier de waarheid zal vinden en in het reine kan komen met de tragische levensloop van haar moeder.
Niets weerstaat de nacht is een intense en hoogst ongewone familiekroniek. Verwacht bij Delphine de Vigan geen verbloeming of therapeutisch getinte bekentenisliteratuur. Het is autofictie van de bovenste plank, uiterst fijngevoelig maar zonder veel franjes, met af en toe een relativerende overpeinzing. Haar ongecensureerde relaas over een Franse familie die worstelt met het leven en grossiert in dramatiek, is confronterend en diep ontroerend. Hoe verder de roman vordert, hoe meer nuances je ontdekt in dit langzaam oplichtende familieportret.  [Laurent Meese] Verberg tekst

Met het afscheid van haar moeder, die zichzelf op 61-jarige leeftijd doodde, is voor haar dochter de noodzaak geboren het complexe, in raadselen gehulde verleden van haar moeder te ontrafelen. Ooit was haar moeder, die opgroeide in een kinderrijk en ogenschijnlijk gelukkig gezin, een veelbelovend kindsterretje. Vanaf het moment dat zich binnen dat gezin tragische maar onbespreekbare gebeurtenissen aandienen, ontwikkelt zij zich tot een breekbare, introverte, ontroostbare vrouw. Met een schrijnend gevoel van onmacht moet de dochter aanzien hoe de neergang zich voltrekt aan haar moeder, die lijdt aan een ernstige psychische stoornis. Autobiografische roman van de Franse auteur (1966), die onder het pseudoniem Lou Delvig debuteerde met 'Jours sans faim'(2001), waarnaar ze in haar jongste, veelvuldige bekroonde roman verwijst. Met de nodige prudentie en in een geserreerde stijl richt de dochter een indrukwekkend monument op voor haar moeder, dat in de fraaie Nederlandse vertaling voor een breed publiek toegankelijk is. Met enkele verklarende noten. Normale druk. Verberg tekst